Κάθομαι εδώ και αρκετή ώρα σκεπτόμενος από που θα έπρεπε να ξεκινήσω αυτό το άρθρο και αν θα έπρεπε να είναι αφιέρωμα στη μουσική του, στις ταινίες που έχει παίξει ή κάτι πιο προσωπικό. Αρκετά τσιγάρα μετά και σχεδόν μισό μπουκάλι campari βάζω στο πικάπ το soundtrack του Christiane F. χαμηλώνω τα φώτα και ξεκινάω.
Η πρώτη πλευρά τελειώνει σε λιγότερο από μισάωρο. Γυρνάω και βάζω την δεύτερη. Ξεκινάει το Station to Station. Ζωντανά ηχογραφημένο το 1978. Η έκδοση αυτή είναι και στο live άλμπουμ Stage. Γρήγορα φέρνω στο μυαλό μου την ταινία.
Αν και ο ίδιος ο Bowie εμφανίζεται στην ταινία υποδυόμενος τον εαυτό του σε live performance, δε συμμετέχει περαιτέρω μολονότι η μουσική του κοσμεί αποκλειστικά το soundtrack.
Γυρισμένο το 1981 από τον Uli Edel κινείται γύρω από την ζωή των ναρκομανών στο δυτικό Βερολίνο στα τέλη της δεκαετίας του '70. Η ταινία είναι βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Christiane Vera Felscherinow, όπου στην ηλικία των 13 είχε πέσει στην πορνεία ενώ ταυτόχρονα είχε γίνει χρήστης ηρωίνης.
H ταινία μέχρι και σήμερα παραμένει ίσως το πιο σκληρό και ρεαλιστικό πορτραίτο του κόσμου των ναρκωτικών και της εξαθλίωσης μέσω της χρήσης απο αυτά. Σοκαριστική για εκείνη την εποχή με την ρεαλιστική λεπτομέρεια για την χρήση της ηρωίνης, απο την ενδοφλέβια χορήγηση μέχρι τις παρενέργειες με τρόπο που δεν είχε αποτυπωθεί νωρίτερα στον κινηματογράφο αλλά ούτε αποτυπώθηκε ποτέ ξανά. Τα δε μέρη που γυρίστηκε, απο τα σκοτεινά σοκάκια και τους σταθμούς του μετρό μέχρι τα κλαμπ της εποχής δειγματίζουν το δυτικό Βερολίνο σκοτεινό και απόμακρο από τα συνήθη φώτα μιας μεγαλούπολης θολωμένο απο νυχτερινή ζωή γεμάτη πορνεία, ναρκομανείς, ρουφιάνους, νταβατζήδες, φτήνια, μιζέρια και εξαθλίωση, κατάσταση γνωστή για τους κατοίκους της αστικής δυτικής Γερμανίας τη δεκαετία του ΄70, περίοδο που έζησε και μετέφερε στη μουσική του ο David Bowie στους τρεις δίσκους που ηχογράφησε στο Βερολίνο μαζί με τον Brian Eno και στην παραγωγή τον Tony Visconti, τα low, Heroes και Lodger ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να αποτοξινωθεί από τα ναρκωτικά στην μετά Station To Station εποχή. Παράλληλα με την ηχογράφηση των Low και Heroes έκανε την παραγωγή στους δυο πρώτους solo δίσκους του Iggy Pop, τα The idiot και Lust for life.
Μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1976 έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στο δράμα επιστημονικής φαντασίας του Νίκολας Ρόεγκ, The man who fell to earth. Ο Bowie υποδύεται τον Thomas Jerome Newton, έναν ανθρωπόμορφο εξωγήινο ο οποίος καταφθάνει στη γη από μακρινό πλανήτη με σκοπό να βρει νερό.
Αν και αρχικά ο Bowie προσεγγίστηκε για να γράψει το soundtrrack της ταινίας, γρήγορα πέρασε στον πρωταγωνιστικό ρόλο εγκαταλείποντας το soundtrack στα χέρια του John Phillips, των Mamas and the Pappas ο οποίος δούλεψε στη μουσική της ταινίας μαζί με τον Mick Taylor o οποίος είχε λίγους μόλις μήνες που είχε αποχωρήσει από τους Rolling Stones. Παρόλα αυτά επίσημο soundtrack της ταινίας δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
H ερμηνεία του Bowie κομψή και μαγευτική, απολύτως καθηλωτική και μετρημένη, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Θα μπορούσες να πεις, όσο ειρωνικό και να ακούγεται, ότι ο ρόλος του εξωγήινου που υποδύεται είναι λες και γράφτηκε αποκλειστικά για αυτόν και μιας και το έφερε η κουβέντα, ακόμα θυμάμαι τους στοίχους του Starman, "there's a starman waiting in the sky".
Το 1983 στο αντιπολεμικό δράμα του Νagisha Oshima, Merry Christmas Mr Lawrence, πρωταγωνίστησε στον ρόλο του ταγματάρχη Jack Celliers.
Η ταινία διαδραματίζεται το 1942 κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, σε ένα ιαπωνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιάβα, όπου ο John Lawrence (Τom Conti) γίνεται μάρτυρας μιας σύγκρουσης διαφορετικών αξιών και κουλτούρας, ανάμεσα στον συγκρατούμενο του τον Jack Selliers και τον διοικητή της φυλακής, Yonoi (Ryuichi Sakamoto).
Η αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στους Βρετανούς και Ιάπωνες στρατιώτες παραδειγματίζεται σχεδόν από την αρχή της ταινίας όταν οι δεύτεροι βρίσκουν ένδειξη δειλίας την παράδοση των πρώτων. O θάνατος για τους Ιάπωνες είναι η μόνη επιλογή. Aπό την άλλη οι Βρετανοί βλέπουν το χαρακίρι σαν κάτι εντελώς απάνθρωπο και βάρβαρο και θεωρούν την παράδοση τους ως τον μόνο τρόπο να μείνουν ζωντανοί και να γλιτώσουν τον θάνατο.
Το Merry Christmas mr Lawrence παραμένει έως σήμερα ένα σπουδαίο αντιπολεμικό έργο όπου εξετάζει την αξία της ανθρωπινής ζωής και αξιοπρέπειας ανάμεσα σε δύο λαούς. Εξαιρετικοί στους βασικούς ρόλους και ο Bowie και ο Sakamoto ενώ ο Oshima υπογράφει μάλλον την σημαντικότερη ταινία στη καριέρα του. To δε εκπληκτικό soundtrack είναι του Sakamoto.
Παρόλα αυτά όμως, η πιο γνωστή ίσως ταινία του Bowie είναι μάλλον το Labyrinth. Tαινία φαντασίας ορόσημο για αυτούς που γεννήθηκαν στα τέλη του '70 και στις αρχές του ΄80 και μεγάλωσαν με αυτην και άλλες παρόμοιες του είδους όπως πχ τα Dark Crystal και Neverending Story.
Η ταινία κεντρίζει γύρω από την μάχη του καλού με το κακό παρακολουθώντας την έφηβη Sarah (Jennifer Connelly) της οποίας ο μικρός ετεροθαλής αδερφός της απαγάγεται από ξωτικά και φυλακίζεται στο κέντρο του λαβύρινθου από τον βασιλιά των ξωτικών Jareth (David Bowie), από τον οποίο της δίνεται περιθώριο δεκατριών ωρών για να τον βρει, εναλλακτικά θα τον μεταμορφώσει σε ξωτικό.
Γυρισμένο το 1986 απ;o τον δημιουργό του Muppet show και του Sesame street, Jim Henson, είναι μια ταινία σαφώς εμπνευσμένη από την παράδοξη τέχνη του Μ.C. Esher, μια εκπληκτική παραγωγή και ένα ενδιαφέρον soundtrack από τον David Bowie σε συνεργασία μαζί με τον Trevor Jones. Εκθαμβωτικός για ακόμα μια φορά ο Bowie σε έναν ακόμα εκκεντρικό ρόλο, εκπληκτική όμως και η ερμηνεία της 16χρονης τότε Jennifer Connelly.
To 1983 ο Τonny Scott σκηνοθετεί το ερωτικό θρίλερ The Hunger.
H Miriam (Catherine Denueve) ένα βαμπίρ με ηλικία χιλιάδων ετών, ζει στο Manhatan της δεκαετίας του '80, σε ένα αρχοντικό μαυσωλείο μαζί με τον John Blaylock (David Bowie) όπου οι δυο τους, νέοι και όμορφοι είναι σε αναζήτηση νέου αίματος.
H ταινία αρτιστικά σκηνοθετημένη από τον Tonny Scott και σχεδόν υπνωτιστική σε ταξιδεύει μέσα στη βαθιά ερωτική της πλοκή σε μια ταινία τρόμου χωρίς τρόμο που όμως σε παρασύρει στα πανέμορφα σκηνικά στο εσωτερικό του μαυσωλείου σε μια εξαιρετική φωτογραφία και ένα απόκοσμο soundtrack γραμμένο από τον Ηoward Blake.
Γεμάτη από ανθολογικές σκηνές όπως αυτή της Catherine Denueve με την Susan Sarandon να επιδίδονται σε μια σκηνή λεσβιακού σεξ, μέχρι αυτήν όπου ο Bowie γερνάει μέσα σε λίγα λεπτά στον προθάλαμο μιας κλινικής, Αξέχαστη και η αρχική σεκάνς της ταινίας όπου η Denueve και ο Bowie μπαίνουν σε νυχτερινό club στη Νέα Υόρκη, όπου οι Bauhaus ερμηνεύουν ζωντανά το Bela Lugosi's dead.
Δύο ακόμα ρόλοι άξιοι αναφοράς είναι, ένας αυτός του Phillip Jeffries στη σειρά του david Lynch, Twin Peaks το 1991 και φυσικά αυτός του Nikola Tesla στο Prestige το 2006.
H συμμετοχή του βέβαια στις ταινίες δε σταματάει μόνο σε αυτές. Έχει εμφανιστεί σε πολλές ακόμα όπως και έχει υπογράψει πολλά soundtrack ενώ τα τραγούδια του έχουνε δώσει ρυθμό σε αμέτρητες ταινίες από το Showgirls και το The Saint μέχρι το Lost Highway και το Dogville.
Αξέχαστη και πιο αγαπημένη παραμένει η σκηνή όπου η Μelanie Laurent βάφεται λίγο πριν βάλει φωτιά τον κινηματογράφο στο Inglourious Basterds του Quentin Tarantino.
Ίσως για το τέλος μια ταινία που πρέπει να αναφέρω είναι το Velvet Goldmine.
Γυρισμένο το 1998 από τον Todd Haynes, παρουσιάζει την φανταστική ιστορία του Arthur Stuart (Christian Bale) ο οποίος κάνει μία έρευνα για τον Brian Slade (Jonathan Rhys Meyers) έναν glam rock performer της δεκαετίας του '70 και τον μύθο γύρω από την δολοφονία του.
Η ταινία σκιαγραφεί την glam σκηνή της δεκαετίας του '70 και δημιουργεί την ψευδαίσθηση μιας βιογραφίας κυρίως γύρω από την σχέση του David Bowie με τον Iggy Pop έχοντας αναφορές στους Lou Reed, Marc Bolan, Brian Eno και Brian Ferry. O David Bowie ενοχλήθηκε από το φιλμ και τις ομοιότητες του "Brian Slade" με την προσωπική του ζωή γιαυτό και μολονότι ο τίτλος της ταινίας είναι από τραγούδι του, αρνήθηκε τη συμμετοχή δικής του μουσικής στη ταινία.
"Εξαιρετικά πρόστυχο" και "σουρεαλιστική ροκ έκδοση του Citizen Kane" είναι κάποιες από τις κριτικές της ταινίας που ακούστηκαν που δίχασε την εποχή που βγήκε. Όπως και να χει η ταινία σφύζει από όμορφα χρώματα, καταχρήσεις, σεξ και ένα εκπληκτικό soundtrack από τη glam σκηνή της δεκαετίας του '70 γεμάτο με την μουσική των Iggy Pop, Roxy music, Brian Eno, T-Rex, Cockney Rebel κ.α.
Κάπου εδώ έφτασα στο τέλος.... το campari τελείωσε... το ίδιο και τα τσιγάρα... έξω νύχτωσε και μάζεψε σύννεφα. Μάλλον θα βρέξει. Καλύτερα να φορέσω το μπουφάν και να πάω να αγοράσω ένα πακέτο camel. Η νύχτα είναι μεγάλη. Όπως λένε και οι στοίχοι στο rock n roll suicide "time takes a cigarette puts in your mouth" ... Καλό ταξίδι λοιπόν κύριε Bowie. Σε σας και στις αράχνες απ τον Άρη.
Tromero Teoulini