Το χρώμα, χρησιμοποιείται στον κινηματογράφο
ως μέσο οπτικής έκφρασης, από σκηνοθέτες και διευθυντές φωτογραφίας όταν καθίσταται
αναγκαίο σε μία σκηνή, με σκοπό την περαιτέρω φόρτιση ή αποφόρτιση της. Όλα τα
χρώματα κουβαλάνε συναισθήματα. Για παράδειγμα τα θερμά χρώματα (κόκκινο,
κίτρινο, πορτοκαλί) μας αφυπνούν, ενώ τα ψυχρά (μπλε, πράσινο, λευκό) μας
χαλαρώνουν.
Υπάρχουν κλασικά παραδείγματα ταινιών ντυμένες
με ένα μόνο χρώμα όπως η τριλογία του Κισλόφσκι στην όποια η κάθε ταινία είχε
“λουστεί” οπτικά με αυτό του τίτλου της. Το μπλε λόγου χάρη μας μετέφερε πίστη,
πνευματικότητα, αφοσίωση, ηρεμία, και διαύγεια. Το λευκό προστασία, αγάπη,
καθαρότητα, ταπεινοφροσύνη αλλά και εκδίκηση, ενώ το κόκκινο, θυμό, πάθος,
οργή, επιθυμία, δύναμη και βία.
Τα τρια χρώματα ειναι κλασικό παράδειγμα
ολόκληρων ταινιών που γυρίστηκαν με βάση ενα και μόνο χρώμα, αλλά φυσικά και
επιμέρους σκηνές από ταινίες επενδύθηκαν οπτικά με αυτό τον τρόπο όπως για
παράδειγμα την κατακόκκινη καμπίνα του Discovery one στην Οδύσσεια του
διαστήματος να σημαίνει κίνδυνο, ταχύτητα και δύναμη, ή τα καταπράσινα βουνά
στην έναρξη της Λάμψης να σημαίνουν υγεία, ανανέωση, εμμονή αλλά και καλή τύχη.
Οι τηλεοπτικές σειρές που τα τελευταία χρόνια
προσεγγίζουν τα υψηλά στάνταρ του κινηματογράφου με πρωτοπόρους το Game of
Thrones και το True Detective δε θα μπορούσαν να μην κάνουν χρήση της
συναισθηματικής πληροφορίας μέσω χρώματος. Ένα απλό παράδειγμα είναι η
τελευταία σκηνή του Tommen Baratheon στο δέκατο επεισόδιο της έκτης σεζόν του
Game of Thrones.
Ένα σταθερό απόλυτα ισορροπημένο κάδρο με τον
νεαρό βασιλιά να στέκεται λίγο πιο αριστερά από το κέντρο του, είναι στημένο
έτσι ακριβώς όπως πρέπει για να μας μεταδώσει την κατάσταση αστάθειας που
βρίσκεται ο πρωταγωνιστής. Στο βάθος βλέπουμε τα συντρίμμια της καταστροφής ενώ
δεν ακούμε σχεδόν τίποτα.
Ολόκληρη η σκηνή εχει επενδυθεί όχι τυχαία με
ένα και μόνο χρώμα. Το κίτρινο. Και τι σημαίνει αυτό στην παλέτα της
συναισθηματικής πληροφορίας ;
Ανασφάλεια, επίγνωση, τρέλα, προδοσία, δειλία,
αρρώστια, και όλοι ξέρουμε τι γίνεται στο τέλος της σκηνής.
Apostolis Conway