OTAN OI ΠΑΡΑΜΥΘΑΔΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Απο την εποχή των μύθων του Αισώπου μέχρι αυτή του Harry Potter ένα πράγμα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα. Οι άνθρωποι λατρεύουν τα παραμύθια, τους συγκινεί ο κόσμος του φανταστικού, του μύθου, του ανέφικτου, ενός  κόσμου πέρα απο τα όρια του δικού μας. 

Έτσι και στον κινηματογράφο. Τα παραμύθια έχουν μια ξεχωριστή θέση στην συνείδηση κάθε λάτρη της 7ης τέχνης. Απο τον Μάγο του Οζ και την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, μέχρι τον Ψαλιδοχέρη και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, το κοινό αγκάλιασε σενάρια και ιστορίες που ειπώθηκαν απο μικρούς και μεγάλους παραμυθάδες και ρόλους που ερμήνευσαν ταλαντούχοι ηθοποιοί.

Πέρα απο κάποιες κλασικές ιστορίες οι οποίες έχουν μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη απο βιβλία, υπάρχουν οι δημιουργοί που επιλέγουν να γράψουν νέες και μας συστήνουν ήρωες και πλάσματα που ποτέ μας δε φανταστήκαμε. Συνήθως για να γίνει πιο γλαφυρός αυτός ο κόσμος, σκεπάζεται με ενα σκοτεινό εως μακάβριο πέπλο μιας και ο θάνατος και το μυστήριο του “τι υπάρχει πέρα απο αυτόν” είναι κάτι που λίγο η πολύ όλους μας εχει απασχολήσει, άρα είναι εύκολο να ταυτιστούμε.

Την τελευταία 20ετία δημιουργοί που ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με αυτό το είδος (των σκοτεινών παραμυθιών) είναι ο Tim Burton και ο Guillermo del Toro, οι οποίοι μας εντυπωσίασαν στα πρώτα σκηνοθετικά τους βήματα αλλά τα τελευταία χρόνια πηγαίνουν απο τη μια μετριότητα στην άλλη και φαίνονται να μη μπορούν να βρουν τι είναι αυτό που θα κερδίσει ξανά το ενδιαφέρον του κοινού.

Τι μπορεί να είναι αυτό το κάτι λοιπόν? Γιατί σταμάτησαν να γράφονται παραμύθια που να μας αρέσουν? Πολύ απλά οι “σύγχρονοι παραμυθάδες” έχουν μετατοπίσει το ενδιαφέρον τους απο την ιστορία στην εικόνα, χάνοντας ολοκληρωτικά την ουσία του πράγματος. Στην εποχή που ο μέσος άνθρωπος βλέπει γύρω στις 2000 εικόνες την ημέρα το να στηρίζεις ολη σου την παράγωγη στο οπτικό αποτέλεσμα και να αφήνεις σε δεύτερη μοίρα την αφήγηση, την πλοκή της και τους διαλόγους, σε οδηγεί αναπόφευκτα σε στιλιζαρισμένα σκουπίδια που στερούνται ουσίας και περιεχομένου.

Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η τελευταία δημιουργία του del Toro το Crimson Peak. Απο το τρέιλερ ακόμα φαίνεται πως πρόκειται για μια υπέροχη σύλληψη σκηνικού αλλά σεναριακά πηγαίνει απο το ενα κλισέ στο άλλο χωρίς σταματημό μετατρέποντας την σε μια ταινία της σειράς, προβλέψιμη, κενή και εντέλει βαρετή.

Όταν βγαίνεις απο την αίθουσα η αίσθηση που σου έχει αφήσει είναι πως ο δημιουργός συνέλαβε την ιδέα του πορφυρού λόφου (μια ομολογουμένως υπέροχη εικόνα) και “έστησε” ολα τα υπόλοιπα γύρω απο αυτήν αλλά πάρα πολύ πρόχειρα. Ένας (σχεδόν) μονόπλευρος έρωτας, μία αντίζηλος, το δηλητήριο που σιγά σιγά ποτίζει στην πρωταγωνίστρια, ο θάνατος της μητέρας της όταν ήταν μικρή, η δολοφονία του πατέρα της και μερικά φαντάσματα, είναι ιδέες που νομίζεις οτι θα μπορούσαν να έχουν συλληφθεί ακόμα και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Καταστάσεις χιλιοπαιγμένες, διάλογοι χιλιοειπωμένοι για να μας αφήσουν μετά απο χρόνια να θυμόμαστε ενα μισογκρεμισμένο σπίτι στην κορυφή ενός πορφυρού λόφου και τίποτα παραπάνω.

Δε φτάνει μια πολύ καλή ιδέα λοιπόν, όσο όμορφη εικόνα και να παράγεται απο αυτή, οσο καλά και αν την έχουν εκτελέσει οι ηθοποιοί που θα κληθούν να παίξουν. Αν η ιστορία είναι κακή και η πλοκή της ακόμα χειρότερη, θα παραμείνει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία σε έναν τοίχο στο σπίτι της γιαγιάς μας. Εκεί που πηγαίναμε για να ακούσουμε το ίδιο παραμύθι ξανά και ξανά. Γιατί εκείνο το παραμύθι άξιζε οσο χίλια κλισέ μαζί.. μπορεί και παραπάνω.

Aποστόλης Conway

TO 8o XΑΡΙ ΠΟΤΕΡ, Η ΜΑΥΡΗ ΕΡΜΙΟΝΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ

Μετά τα σπουδαία νέα για το spin-off του Χάρι Πότερ Fantastic beasts and where to find them και την επίσημη κυκλοφορία του trailer, σειρά έχει το Harry Potter and the cursed child! Πρόκειτε για τον 8ο κατά σειρά τίτλο του μικρού μαγού βασισμένο σε μια ιστορία της J. K. Rowling αποκλειστικά γραμμένη για το σανίδι. Το σενάριο του θεατρικού έργου υπογράφει ο Jack Thorne ενώ την σκηνοθεσία ο John Tiffany Η πρεμιέρα αναμένεται στο Palace Theatre του Λονδίνου τον Ιούλιο του 2016. Η ιστορία διαδραματίζεται 19 χρόνια μετά το τέλος των Κλήρων του Θανάτου και ακολουθεί τον Χάρι σε νέες περιπέτειες.

Η ιστορία λίγο πολύ έχει να κάνει για την σχέση του Χάρι με τον γιο του, Άλμπους, ο οποίος πρέπει να παλέψει ενάντια στο βάρος μιας οικογενειακής κληρονομίας που ποτέ του δεν ήθελε. Πατέρας και γιός σύντομα θα κληθούν να μάθουν και να αντιμετωπίσουν την αλήθεια, ότι το "σκοτάδι" δηλαδή έρχεται μερικές φορές απο εκεί που δε το περιμένεις. 

Μόλις χτες λοιπόν, ανακοινώθηκαν επιτέλους οι ηθοποιοί που θα ενσαρκώσουν τους ενήλικους πλέον, Χάρι, Ρον και Ερμιόνη.

Το cast του Harry Potter and the cursed child

Και ναι καλά το καταλάβατε. Οι Daniel Radcliffe, Emma Watson και Rupert Grint δε θα υποδυθούν αυτη τη φορά τους χαρακτήρες απο τους οποίους έγιναν γνωστοί σε ολόκληρο τον κόσμο. Αντ' αυτού στο "Καταραμένο παιδί" που διαδραματίζεται 19 χρόνια μετά τα γεγονότα στα βασικά βιβλία της σειράς της J.K. Rowling, θα υποδυθούν ο Jamie Parker τον Χάρι, ο Paul Thornley τον Ρον και η Noma Dumezweni την Ερμιόνη.

Ενώ σίγουρα θα αποτελεί σοκ η είδηση ότι κανένας απο τους αρχικούς ηθοποιούς δε θα συμετέχει στην παράσταση αδιαμφισβήτητα αυτό που τράβηξε έντονα την προσοχή δεν είναι άλλο απο την Noma Dumezweni στο ρόλο της Ερμιόνης. Η απόφαση να συμετέχει στο cast η Νοτιοαφρικανικής καταγωγής 45χρονη έγχρωμη πυροδότησε δυστυχώς μερικές αρνητικές αντιδράσεις στο διαδύκτιο απο οπαδούς που στο μυαλό τους έχουν την Ερμιόνη ως μια καυκάσια βορειοευρωπαία, όπως αποδίδεται στις 8 ταινίες της σειράς.

Here are @paulfthornley @MissDumezweni & @DickLeFenwick stars of @HPPlayLDN #CursedChild @jk_rowling @SFP_London pic.twitter.com/7Tp2XkZ4BE

— Baz Bamigboye (@BazBam) Δεκέμβριος 20, 2015

Ευτυχώς όμως η J.K. Rowling πρόσφατα σε ένα tweet της έγραψε τα εξής:

Καφέ μάτια, σπαστά μαλλιά και πολύ έξυπνη. Το λευκκό δέρμα δεν αναφέρεται πουθενά, Αγαπώ την μαύρη Ερμιόνη.

Canon: brown eyes, frizzy hair and very clever. White skin was never specified. Rowling loves black Hermione 😘 https://t.co/5fKX4InjTH

— J.K. Rowling (@jk_rowling) Δεκέμβριος 21, 2015

 Η καθοριστική απάντηση της J. K. μιλάει απο μόνη της. Το Χάρι Πότερ γνώριζουμε πολύ καλά όπως και να χει, ότι είναι το μεγαλύτερο αντιρατσιστικό έπος των ημερών που διανύουμε. Ο Χάρι ο Ρον και η Ερμιόνη στα 7 βιβλία της σειράς μάχονται για το δικαίωμα της ελευθερίας και της αρμονικής συνύπαρξης μάγων και μαγκλ και αν αφαιρέσεις το μαγικό περιτύλιγμα τότε αυτο που έχουμε είναι αντιστασιακούς πυρίνες που μάχονται ενάντια σε ένα ακροδεξιό καθεστώς. Δε χωράνε ρατσιστές μέσα στους οπαδούς του Χάρι και αν μπορούμε να έχουμε έναν μαύρο storm trooper στο νέο star wars τότε γιατί όχι και μια μαύρη Ερμιόνη στο νέο Χάρι Πότερ!  

Για το τέλος, το όχι σε μια μαύρη Ερμιόνη είναι η εύκολη λύση και έρχεται σε αντίφαση με ότι πρεσβεύει το Χάρι Πότερ. 'Αλλωστε όπως είχε πει και ο Νταμπλντορ στο Κύπελο της Φωτιάς - Έρχονται σκοτεινοί και δυσκολοι καιροι. Σύντομα θα αναγκαστούμε να αποφασίσουμε μεταξύ σωστού και εύκολου! Και εδώ νομίζω ότι για πρώτη φόρα τα λόγια του, απευθύνονται σε σένα που έμεινες κολλημένος με τον Χάρι ως το τέλος. Τα συμπεράσματα δικά σου!

Tromero Teoulini

INDY, O AΛΛΟΣ ΜΥΘΙΚΟΣ ACTION ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΥΠΟΔΥΘΕΙ Ο ΗΑRRISON FORD

Τώρα που όλος ο κόσμος ασχολείται με το Star Wars και την επιστροφή του Harrison Ford ως Han Solo, ας θυμηθούμε τον άλλον μεγάλο κινηματογραφικά ήρωα που έχει ενσαρκώσει.

Κάποτε, κάπου είχα διαβάσει ότι ο Indiana Jones είναι ο πιο αναγνωρίσιμος ήρωας που ξεπήδησε από τον κινηματογράφο μετά τον Σαρλώ του Charlie Chaplin. Αν και αυτός που το έγραψε ξέχασε ίσως τον Μίκυ Μάους και μερικούς άλλους, η δήλωση δεν απεχει υπερβολικά από την αλήθεια. Ας θυμηθούμε τα τέσσερα (ως τώρα) φιλμ στα οποία καταγράφεται η ιστορία του ήρωα.

Raiders of the Lost Ark (1981)

Η ήρωας με το καπέλο και το μαστίγιο κάνει το ντεμπούτο του το 1981. O Steven Spielberg και ο George Lucas αρχικά πρότειναν τον ρόλο στον Tom Selleck, αλλά το CBS δεν το άφησε να συμμετάσχει. Αν και συμπαθούμε τον Selleck και πιστεύουμε ότι θα ήταν καλός, 35 χρόνια μετά είναι τόσο συνυφασμένη η φιγούρα του Ford με τον Indy που ένα «ευτυχώς» έρχεται ασυναίσθητα κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην ιστορία.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στο 1936. Μετά από μία δυνατή σεκάνς δράσης και την ιστορική σκηνή με τον βράχο που κυνηγάει τον ήρωα, ο ρυθμός πέφτει, αλλά μόνο για λίγα λεπτά. Μεταφερόμαστε στο πανεπιστήμιο όπου ο καθηγητής Henry Jones junior διδάσκει φοιτήτριες, οι οποίες μάλλον δεν παρακολουθούν το μάθημα από αγάπη για την επιστήμη της αρχαιολογίας. Γρήγορα η περιπέτεια ξεκινά. Η κιβωτός της διαθήκης, το κιβώτιο στο οποίο ο Μωυσής έβαλε τις πλάκες με τις 10 Θείες εντολές, είναι το αντικείμενο της αναζήτησης. Αντίπαλοι στην κούρσα είναι οι Ναζί αλλά και ο ανταγωνιστής αρχαιολόγος Dr. René Belloq. Συμμάχους θα βρει στην πρώην σχέση του με το όνομα Marion και τον Αιγύπτιο φίλο του, έναν μεγαλόσωμο ανασκαφέα με το όνομα Sallah.

Η πρώτη ταινία, που από πολλούς θεωρείται και ως η καλύτερη της (ως τώρα) τετραλογίας, θέτει τα βασικά στοιχεία του ύφους των ταινιών της σειράς: Καταιγιστικός ρυθμός, δόσεις εύστοχου χιούμορ που δεν σπάνε τον ρυθμό αλλά τον συμπληρώνουν, περιπέτεια που εκτυλίσσεται σε πολλές διαφορετικές χώρες, στοιχεία που παραπέμπουν σε θρίλερ με φίδια και πτώματα και μια πινελιά υπερφυσικού προς το τέλος. 

Temple of Doom (1984)

Η συνέχεια έρχεται τρία χρόνια μετά, αλλά η ιστορία λαμβάνει χώρα έναν χρόνο πριν, στο 1935. Η δεύτερη ταινία με ήρωα τον Indiana είναι και η πιο σκοτεινή της σειράς. Επίσης είναι η μόνη που το 95% της ιστορίας εκτυλίσσεται στην ίδια τοποθεσία, ένα χωριό της Ινδίας, όπου οι κάτοικοι πιστεύουν ότι τα κακά πνεύματα έχουν απαγάγει τα παιδιά τους μετά την κλοπή μιας ιερής πέτρας. Ο ουρανοκατέβατος (κυριολεκτικά!) αρχαιολόγος δεν μπορεί να αφήσει την κατάσταση ανεξερεύνητη. Αυτή τη φορά σύμμαχοί του είναι μία τραγουδίστρια με το όνομα Willie Scott και ένας δωδεκάχρονος πιτσιρίκος που ακούει στο παρατσούκλι «short round».


Από πολλούς η ταινία αυτή θεωρείται η πιο αδύναμη της αρχικής τριλογίας. Παρόλα αυτά, αντέχει περίφημα στον χρόνο και βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον τρεις δεκαετίες και βάλε μετά. Ο Jonathan Ke Quan που υποδείεται την «μισή μερίδα» (ελληνική μετάφραση του «short round» - πετυχημένη) κάνει περίφημη δουλειά σαν βοηθός του Indy και η παρουσία του αποτελεί ένα συν για το φιλμ. Ένα χρόνο μετά έπαιξε και στο Goonies, όχι και άσχημο να έχεις παίξει σε δύο τόσο παραμυθένιες ταινίες στις αρχές της εφηβίας σου. Από την άλλη, η Kate Capshaw είναι κάποιες στιγμές λίγο εκνευριστική με συνεχόμενες τσιρίδες που μοιάζουν να βγήκαν από το «the Shining» του Kubrick. Βέβαια αυτό δεν απέτρεψε τον Spielberg από το να την παντρευτεί. Είναι ακόμη μαζί ως σήμερα έχοντας μάλιστα 5 παιδιά.

Indiana Jones and the Last Crusade (1989)

Αυτή τη φορά τα πράματα σοβαρεύουν. Το «Άγιο Δισκοπότηρο» της αναζήτησης του Indy ειναι... εεε... Το Άγιο Δισκοπότηρο. Η αρχή της ταινίας μας μεταφέρει στο 1912, όπου βλέπουμε τον νεαρό Indiana Jones να τον παίζει ο αδικοχαμένος River Phoenix. Σε αυτήν την αρχική σεκάνς δράσης εξηγούνται και πολλά για το σύμπαν του ήρωα:

- Πότε πρωτοχρησιμοποίησε μαστίγιο,

- πως απέκτησε το περιβόητο καπέλο,

-  πως ξεκίνησε η φοβία του για τα φίδια,

- από που προέρχεται το όνομα «Indiana».


Έπειτα, μεταφερόμαστε στο 1938. Η ταινία επαναφέρει πολλά από τα στοιχεία της πρώτης της σειράς. Κακοί είναι και πάλι οι Ναζί, έχουμε μια περιπέτεια που εκτείνεται σε πολλές χώρες, το υπερφυσικό στοιχείο προερχόμενο από το δόγμα του Χριστιανισμού κάνει πάλι την εμφάνιση του. Αυτή τη φορά ο Indy δουλεύει ομάδα με τον πατέρα του, τον καθηγητή Henry Jones. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο πατέρας του Indiana Jones από τον κινηματογραφικό James bond, τον Sean Connery? Παρόλο που στην πραγματικότητα οι δύο ηθοποιοί δεν έχουν παρά 12 χρόνια διαφορά, στο πανί η σχέση πατέρα-γιου δουλεύει άψογα. Η ταινία έχει ίσως το περισσότερο χιούμορ από αυτές της σειράς, πράγμα για το οποίο μπορεί να κατηγορηθεί ότι φτάνει και στα όρια της καρικατούρας. Επίσης, είναι η πιο καλογυαλισμένη, ίσως υπεβολικά σε σημεία. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί ακόμη ένα διαμάντι με ήρωα τον πιο διάσημο αρχαιολόγο. Να αναφέρουμε τέλος ότι σε αυτή την ταινία κάνει την επανεμφάνισή του και ο Sallah.

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)

Χρειάστηκαν κοντά δύο δεκαετίες για να επιστρέψει ο ήρωας στη μεγάλη οθόνη. Αυτή τη φορά η χρονολογία είναι το 1957 και, ελλείψει Ναζί, τον ρόλο των κακών αναλαμβάνουν οι Σοβιετικοί πράκτορες. Ο αρχαιολόγος αναζητά αυτή τη φορά το κρυστάλλινο κρανιο που ο παλιός του φίλος Harold Oxley βρήκε στο Περού αλλά έπειτα εξαφανίστηκε. Σύντροφός του στην περιπέτεια είναι ένα κουτσαβάκη των 50ies που τον παίζει ο Shia LaBeouf. Στην πορεία συναντά και την Marion από την πρώτη ταινία, την ο οποία παίζει και πάλι η Karen Allen, και τον καθηγητή Oxley που υποδύεται ο John Hurt.

Η ταινία κατακρίθηκε πολύ, για λόγους που τους περισσότερους δεν τους κατανοώ. Το γεγονός ότι το μεταφυσικό στοιχείο εδώ το αναλαμβάνει η ύπαρξει εξωγήινων ξένισε. Φαίνεται ότι το να βγαίνουν άγγελοι από την κιβωτό της διαθήκης και να σκοτώνουν τους Ναζί φαίνεται πιο ρεαλιστικό σε πολλούς. Το γεγονός ότι ο ήρωας καταφέρνει να βγει σώος από  το μέσο μιας πυρινικής δοκιμής επίσης δεν άρεσε. Παρόλα αυτά έδωσε το ψυχροπολεμικό κλίμα, αλλά και την δυνατότητα να απεικονίσει ο Spielberg ένα εξαίσιο πυρινικό μανιτάρι (από αυτά που ελπίζουμε να βλέπουμε μόνο στο σινεμά). Και αν το σκεφτείς, δεν υπήρχε ανάγκη από την πλοκή να μπει αυτή η σκηνή, μπήκε απλά γιατι ο Indy μπορεί.

Σίγουρα, ο Indiana Jones είναι γερασμένος εδώ, το ίδιο και η Marion, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Η περιπέτεια και το χιούμορ δεν έχουν να ζηλέψουν από τις προηγούμενες ταινίες. Μειονεκτήματα υπάρχουν, κυρίως σε πολύ κακά CGI στις σκηνές με τις μαϊμούδες και τα μυρμήγκια. Παρόλα αυτά, κατά τη γνώμη μου η ταινία δεν αφαιρεί τίποτα από τον μύθο του Indy, ίσα ίσα προσθέτει αρκετά. 

Το μέλλον

Είναι όμως αυτό το τέλος? Μια Πέμπτη ταινία ήδη φημολογείται (http://www.imdb.com/title/tt1462764/?ref_=nv_sr_4), αλλά το ίδιο συνέβαινε και με την τέταρτη επί παραπάνω από δέκα χρόνια. Ο Ford είναι αισίως 73 και οι ιθύνοντες λένε ότι δε θέλουν να κάνουν τον ήρωα έναν νέο James Bond, όπου ο πρωταγωνιστής θα αλλάζει κάθε δέκα χρόνια.

Αν υπάρξει πέμπτη ταινία, πολύ δύσκολα να προκαλέσει θόρυβο ανάλογο του νέου Star Wars. Εμείς θα είμαστε όμως εκεί. 

Shrinking Man

O J.J. ABRAMS, O CAPTAIN PHASMA KAI TO 4Κ RESTORATION TOY ΚΛΑΣΣΙΚΟΥ PHANTASM

Στις μέρες που διανύουμε ποιός δε γνωρίζει τον J.J. Abrams. Δημιούργησε το Lost, ξέθαψε απο τις στάχτες το Star Trek σκηνοθετώντας το reboot της σειράς και μάγεψε το κοινό με τον Ε.Τ. του 2000, το Super 8. Αδιαμφισβήτητα το μεγάλο του επίτευγμα ειναι φυσικά το Star Wars: The Force Awakens. Ο ίδιος ο George Lucas, δημιουργός του Star Wars δήλωσε ότι πλέον το έργο του ειναι ασφαλές στα χέρια του Abrams και ότι μπορει να έχει το κεφάλι του ήσυχο και ότι η σειρά μπορεί να συνεχιστεί για τα επόμενα 50 η 100 χρόνια και αν κρίνουμε απο την παρακάτω φωτογραφία απο την πρεμιέρα της ταινίας στο Λος Άντζελες, όπου και οι δυο ποζάρουν χαμογελώντας, μπορούμε να πούμε οτι η συνεργασία αποδείχτηκε μαλλον επιτυχής.

Στο έβδομο κατά σειρά Πόλεμο των Άστρων λοιπόν, ένας απο τους σημαντικούς χαρακτήρες που πλαισώνουν την ταινία, είναι και ο Captain Phasma, τον οποίο βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία.

O J.J. Abrams δήλωσε σε συνέντευξη του ότι το όνομα του συγκεκριμένου κακού προήλθε σαν ιδέα απο το Phantasm, ένα κλασσικό b-horror του 1979.

Τον ονόμασε Phasma λόγο της στολής που δημιούργησε για τον χαρακτήρα ο Μάικλ Κάπλαν, σχεδιαστής κουστουμιών σε ταινίες όπως τα Blade Runner, Flashdance, Seven, Armageddon κ.α.  "Moυ θύμισε την μπάλα στο Phantasm και σκέφτηκα ότι θα ειναι κατι πολύ ωραίο σαν ιδέα" δήλωσε στο Εntertainment Weekly. O ίδιος επίσης δήλωσε ότι είναι μεγάλος fan του Don Coscarelli, σκηνοθέτη του Phantasm, και πως η συγκεκριμένη ταινία είναι μια απο τις αγαπημένες του.

Η αγάπη του όμως για το Phantasm δε σταματά εκεί. Σε πρόσφατη ενημέρωση της Bad Robot, της εταιρίας του Abrams, μάθαμε ότι ο Abrams ετοιμάζει αποκατάσταση του Phantasm σε 4Κ απο το αυθεντικό αρνητικό του πρωτότυπου φιλμ. Και η εικόνα δεν είναι το μόνο φρέσκο. Μια 5.1 έκδοση θα συνοδεύει την 4Κ εικόνα της ταινίας η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα κάνει πρεμιέρα στις αρχές του 2016 σε επιλεγμένους κινηματογράφους ανα τον κόσμο. Λίγα λόγια για την ταινία όμως.

Σε μια μικρή πόλη στα προάστια του Αμερικάνικου Νότου της δεκαετίας του '70, έπειτα απο τον θάνατο των γονιών του, ο 24χρονος μουσικός Τζόντι Πίρσον μεγαλώνει το 13χρονο αδερφό του Μάικ, υπό την σκιά ύποπτων θανάτων στη γύρω περιοχή. Μάζι με τον Ρέτζι, ένα οικoγενειακό φίλο υποπτεύονται ότι πίσω απο τους θανάτους βρίσκεται ο τοπικός εργολάβος κηδειών, ο "ψηλός άντρας" (Τall Man). Γρήγορα θα οδηγηθούνε στα άδυτα του παραλόγου σε μια υπόθεση σκοτεινή και φριχτή όσο και το όνομα της ταινίας.

Η αλόκοτη πλοκή του θυμίζει κουβέντα μεταξύ δυο φίλων αργά το βραδυ. Απόκοσμη και μακρία απο το φως της μέρας. Μυστηριώδεις νάνοι, φτερωτά πλάσματα, οχήματα που τρέχουν χωρίς οδηγό, κρυμμένα δωμάτια γεμάτα δυνατό λευκό φως και φουτουριστική μουσική που σε υπνοτίζει μέσα σε μια χαώδη ατμόσφαιρα που σε τυλίγει και σε ταξιδεύει όλο και πιο βαθιά στον τρόμο.

Ο φόβος για το άγνωστο και η όρεξη για περιπέτεια γίνονται ένα και το αυτό και η ντοκιμαντερίστικη σκηνοθεσία του Don Coscarelli σε συνδιασμό με την ιταλίκη giallo μουσική επένδυση του John Kenneth Muir δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα για την λεπτή σχέση μεταξύ θανάτου και θλίψης, ονείρου και πραγματικότητας, ρεαλισμού και σουεραλισμού. Ο δε ερασιτεχνισμός των ηθοποιών προσδίδει μια αναπάντεχα ρεαλιστική χροιά στην ταινία. Ο Coscarelli υπογράφει την συμαντικότερη στιγμή στη καριέρα του με αποτέλεσμα να αυτοπαγιδευτεί και μελλοντικά το μόνο που καταφέρνει είναι να αντιγράφει τον εαυτό του. Ο Michael Baldwin, ο τότε 13χρονος πρωταγωνιστής εγκαταλείπει λίγο αργότερα μια και καλή τον κινηματογράφο για να ασχοληθεί με τον μυστικισμό. 

"Ο Εφιάλτης Στο Δρόμο Με Τις Λεύκες" (A nightmare on elm street, 1984) και "Oι Λιωμένοι" (One dark night, 1982) είναι δύο απο τις αμέτρητες ταινίες τρόμου που έχουν επηρεαστεί απο το Phantasm. Επίσης ο "Tall Man" θεωρείτε μια απο τις σημαντικότερες φιγούρες στις ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας μέχρι και σήμερα.

Για το τέλος είτε όλα αυτα συμβαίνουν στη πραγματικότητα είτε στη σφαίρα της φαντασίας ενός ψυχικά διαταραγμένου έφηβου αγοριού, το Phantasm παραμένει ένα διαμάντι στο είδος του, έτοιμο χάρη στον J.J. Abrams να το ανακαλύψεις. Μη χάσεις την ευκαιρία να χαθείς μέσα του.

Tromero Teoulini

ΣΚΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ MARTIAN

Βασισμένο στη νουβέλα του Άντι Γουέιρ με το ίδιο όνομα, ο Ρίντλει Σκοτ επιστρέφει μια ακόμα φορά στην επιστημονική φαντασία στην καρέκλα του σκηνοθέτη υπογράφοντας μία τυπική χολιγουντιανή rescue mission ταινία.

Εντυπωσιακά εφέ που άλλοτε σε μαγεύουν και σε ταξιδεύουν και άλλοτε θυμίζουν γραφικά τύπου playstation, υπό την σκιά ενός μάλλον όχι και τόσο ορεξάτου Ματ Ντέιμον. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως απο την αρχή.

Το έτος 2035 το πλήρωμα του διαστημοπλοίου Άρης 3, βρίσκεται σε επανδρωμένη αποστολή στην επιφάνεια του Άρη. Κατά την διάρκεια μιάς αναγνωριστικής εξόδου, μια θύελλα σκόνης τους αναγκάζει να εγκαταλείψουν την αποστολή. Μέσα στον πανικό ένας απο τους αστροναύτες (Ματ Ντέιμον) μένει πίσω. Το υπόλοιπο πλήρωμα ειναι καθοδόν για την Γη πιστεύοντας οτι αυτός που αφήσανε πίσω είναι νέκρος.

Στη συνέχεια πίσω στη Γη, στη NASA ανακαλύπτουν oτι είναι ζωντανός και σχεδιάζουν την διάσωση του.

Ο Ρίντλει Σκοτ έχει αποδέιξει στο παρελθόν οτι γνωρίζει πολύ καλά το δυστοπικό μέλλον. Σκηνοθέτης του Alien και του Blade Runner έχει υπάρξει ένας απο τους πρωτοπόρους στην σύγχρονη επιστημονική φαντασία επί της οθόνης. Το σενάριο είναι του Ντρού Γκοντάρ, σεναριογράφο του World War Z και σκηνοθέτη του Cabin in the Woods. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουμε τον Ματ Ντέιμον, τον οποίο βλέπουμε για δεύτερη φόρα μέσα σε έναν χρόνο να υποδύεται τον αστροναύτη μετά το Interstellar ενώ ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών πλαισιώνει την ταινία μέσα απο δεύτερους ρόλους όπως η Τζέσσικα Τσάστειν, ο Τζεφ Ντάνιελς, ο Σον Μπιν κ.α.

Η σκηνοθεσία παραμένει τυπική μια ακόμη φορά για το Ρίντλέι Σκοτ προσπαθώντας μάταια να αποδώσει την δικιά του "Οδύσσεια του Διαστήματος". Η φουτουριστική μουσική του Χάρι Γουίλιαμς αν και σε ανατριχιάζει κάτα διαστήματα σε συνδιασμό με τα αχανή και έρημα τοπία του Άρη χάνεται γρήγορα μέσα στην αδιάφορη ερμηνεία του Ματ Ντέιμον ο οποίος μάλλον δε θα είχε τι να κάνει εκείνο το απογεύμα και αποφάσισε να κάνει τον ηθοποιό. Το κλειστοφοβικό αίσθημα της απολύτης απομόνωσης, κατάθλιψης και μοναξιάς όπως είναι σε ταινίες αντίστοιχου περιεχομένου όπως το Gravity του Αλφόνσο Κουαρόν ή το Solaris του Tαρκόφσκι δεν υπάρχει ούτε για ένα δευτερόλεπτο σε ολόκληρη την ταινία. Αντ' αυτού έχουμε ενα Ματ Ντέιμον ο οποιος καλλιεργεί πατάτες σε αρειανό χώμα ακούγωντας όλη μέρα κλασσικές ντίσκο επιτυχίες σε βινύλιο, απο το I Will Survive της Gloria Gaynor και το Hot Stuff της Donna Summer μεχρι το Waterloo των Abba. Επίσης το Starman του David Bowie ακούγεται λίγο πριν τους τίτλους τέλους.

Για το τέλος, το αν το The Μartian είναι το Gravity του 2015, μάλλον θα έλεγα πως όχι. Η αν και δυνατή κινηματογράφηση σε συνδιασμό με την φιλοδοξία του Ρίντλει Σκοτ να ξανακάνει την επιστημονική φαντασία συνόνυμη του ονόματος του απέχει μαλλον πολύ απο την πραγματικότητα και περιφέρεται στην σφαίρα των ταινίων που με τόσο αγάπη κάνει, την σφαίρα της φαντασίας. Δυστύχως δεν μπορεί να αποφύγει τα χολιγουντιανά κλισέ και καταλήγεις να βλέπεις μια ταινία που από την αρχή έχεις καταλάβει πως θα τελειώσει. Μιά ταινία ξεπερασμένη για την εποχή, μια ταινία που θα ταίριαζε στην δεκαετία του '90 και που δε θα χρειαζόταν να καεί στην σκια του Interstellar. Παρ' όλα αυτα παραμένει ενα ευχάριστο δίωρο με κριτικούς, κοινό και ΙΜDB να το αποθεώνουν.

Τα συμπεράσματα δικά σας!

Tromero Teoulini

TO SPIN-OFF TOY HARRY POTTER ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΔΟΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΞΕΚΟΚΑΛΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΒΑΘΟΣ

Επίσημα λοιπόν κυκλοφόρησε μια ημέρα πριν το trailer του πολυναναμενόμενου spin-off της σειράς Ηarry Potter με τίτλο Fantastic Beasts and Where to Find Them, "Φανταστικά ζώα και που βρίσκονται" στα ελληνικά. Το σενάριο υπογράφει η ίδια η Τζόαν Ρόουλινγκ ενώ στη καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο Ντέιβιντ Γέιτς ο οποίος έχει σκηνοθετήσει τις 4 τελευταίες Harry Potter ταινίες κάτι που προσωπικά βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον μιας και ηταν εκπληκτικές μεταφορές και συν της άλλης γνωρίζει τον "κόσμο" αυτό καλύτερα απο οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο εχει ο Έντι Ρέντμειν ο οποίος ενσαρκώνει τον Νιούτ Σκαμαντέρ, έναν ημίαιμο μάγο όπου στο πρώτο μέρος της κατά τα λεγόμενα του παραγωγού Ντέιβιντ Χέιμαν πρώτης ταινίας απο την τριλογία, μιας και αναμένεται να γυριστούν άλλες 2 συνέχειες, θα παρακόλουθησουμε το ταξίδι του απο την Ιρλανδία στην Αμερική για μια πολύ σπουδαία συνάντηση στο κονγκρέσο τον μάγων.

Μαζί του κουβαλάει έναν μαγεμένο σάκο ο οποίος περιλαμβάνει μια σωρεία μαγικών πλασμάτων τα οποία με κάποιο τρόπο δραπετεύουν και σπέρνουν τον πανικό και τον τρόμο σε μάγους και μάγκλ και ο ίδιος καλείτε να τα ξανασυγκεντρώσει.

Μιας και δεν υπάρχει βιβλίο που να εξηγεί ακριβώς τι συνέβη, οι πληροφορίες για την πλοκή της ταινίας ειναι ελάχιστες και ότι γνωρίζουμε για τον Νιουτ Σκαμαντέρ και το ταξίδι του στην Αμερική είναι απο τις αναφορές στα βιβλία του Χάρι Πότερ και όχι απο το εκδοθέν Fantastic Beasts and Where to Find Them, με το οποίο θα ασχοληθούμε παρακάτω.

Ώπα. Μιά στιγμή. Εντάξει το καταλαβαίνω.. Είναι δύσκολο να βλέπεις το σύμπαν του Χάρι Πότερ χωρίς τον ίδιο μέσα. Χωρίς κανέναν απο αυτούς που ξέρουμε. (αν κ για αυτό θα ήθελα να κρατήσω κάποιες επιφυλάξεις) Και στην τελική ποιός είναι αυτος ο Νιούτ Σκαμαντέρ ο οποίος αποκτά δικιά του τριλογία;

Ο Νιούτ Σκαμαντέρ λοιπόν κατα την ίδια την Τζόαν Ρόουλινγκ γεννήθηκε το 1897 στην Ιρλανδία και έδειξε απο μικρός ενδιαφέρον για τα μαγικά πλάσματα μιας και η μητέρα του ηταν εκτροφέας ιππόγρυπων. Απο το 1908 εως το 1915 φοίτησε στο Χόγκουαρτς στον κοιτώνα των Χάφλπαφ. Πήρε την κατεύθυνση του στο τρίτο έτος στα μαγικά πλάσματα.

Μετά την αποφοίτηση του απο το Χόγκουαρτς εργάστηκε στο υπουργείο μαγείας στο Τμήμα Προστασίας και Ελέγχου Μαγικών Πλασμάτων. Πέρασε 2 χρόνια στην υπηρεσία σπιτικών ξωτικών πριν μεταφερθεί στο υπηρεσία επικύνδυνων πλασμάτων.

Το 1918 ο Αύγουστος Γουόρμ εκδότης των Obscurus Books (έκδοτικός μαγικός οικος με έδρα την διαγώνιο αλέα) τον παρότρυνε να γράψει το Fantastic Beasts and Where to Find Them κάτι που ο ίδιος βρήκε εξαιρετικά σπουδαίο γιατί θα του προσέφερε αρχικά ένα μεγαλύτερο χρηματικό ποσό από αυτό που ήδη έπαιρνε και επίσης θα του παρείχε την δυνατότητα να γυρίσει τον κόσμο στην αναζήτηση των μαγικών πλασμάτων.

Ο Σκαμαντέρ στην αναζήτηση του για μαγικά πλάσματα πέρασε απο εκατοντάδες χώρες διασχίζοντας και τις πέντε ηπείρους γεμίζοντας τις σελίδες του βιβλίου με σημαντική γνώση. Μάθαινε τις ικανοτητές τους και κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους αν και συχνά κυνδύνευε στις σκοτεινές του περιπέτειες.

Το 1926 φτάνει στην Νέα Υόρκη με σκοπό να αποδείξει την ύπαρξη κάποιων πλασμάτων τα οποία και μετέφερε σε μαγική βαλίτσα στην οποία είχε κανει το ξόρκι επιμήκυνσης. Ένας μαγκλ με το όνομα Τζέικομπ Κοβάλσκι κατά λάθος άνοιξε την βαλίτσα με αποτέλεσμα δεκάδες πλάσματα να ξεπηδήσουν έξω και να επικρατήσει πανδαιμόνιο. Το περιστατικό μετατράπηκε γρήγορα σε συμβάν και αυτό γιατί οι σχέσεις μάγων και μαγκλ στις ΗΠΑ ήταν ήδη σε ρίξη εξαιτίας μιας ομάδας φανατικών εξτρεμιστών μαγκλ με το όνομα Η Νεα Φιλανθρωπική Στοά του Σάλεμ, με αρχηγο την Μαίρη Λου, τα μέλη της τα οποία μοναδικό σκοπό είχανε την καταστροφή και την έκθεση των μάγων.

Η κατάσταση ανάγκασε το μαγικό κονγκρέσο των ΗΠΑ να παρέμβει. Την ίδια περίοδο ο Σκαμαντέρ γνωρίζει στη Νέα Υόρκη την μέλλουσα γυναίκα του την Πορπερτίνα Γκόλντσταιν. Είναι επίσης παππούς της Λούνα Λάβγκουντ.

Το 1927 εκδίδεται για πρώτη φορά το Fantastic Beasts and Where to Find Them το οποίο γίνεται αμέσως ανάρπαστο best seller. Στη συνέχεια έγινε ένα απο τα συμαντικότερα και σπουδαιότερα βιλβια διδασκαλίας στο Χόγκουαρτς. Μέχρι το 1991, την πρώτη χρονιά του Χάρι Πότερ στο Χόγκουαρτς, το βιβλίο βρίσκεται ήδη στη 52η έκδοση του.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Το Fantastic Beasts and Where to Find Them γράφτηκε απο την δημιουργό του μικρού μάγου Τζόαν Ρόουλινγκ το 2001 με σκοπό να συγκεντρωθούνε χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό. Το βιβλίο περιλαμβάνει όλα τα μαγικά πλάσματα απο τον κόσμο του Χάρι Πότερ.

Τέλος όπως και να 'χει η μαγική πένα της Τζο δε πρόδωσε ποτέ το κοινό της και αν και το Fantastic Beasts and Where to Find Them δεν είναι λογοτεχνικό βιβλίο δε μας πειράζει καθόλου μιας και το σενάριο το έχει αναλάβει η ίδια. Υπομονή λοιπόν, χαριποτεριστές και μη, μεχρι την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016, στην πρεμιέρα της ταινίας, όπου θα μπούμε μια ακόμα φορά στο μαγικό της κόσμο. 

Tromero Teoulini

ROBIN HOOD

Ο θρυλος πρωτοεμφανιστηκε στις αρχες του 1200 περιπου στην αγγλια και τον παρουσιαζε σαν ευσεβη παρανομο και λαικο ηρωα για το γεγονος οτι εκλεβε τους πλουσιους και βοηθουσε τους φτωχους στην μεσαιωνικη Αγγλια πολεμωντας την τυραννια και την αδικια. Η δραση του κυριως διαδραματιζεται στο δασος του Σεργουντ στο Νοτιγχαμ. Στις περισσοτερες ιστοριες αντιπαλος του ειναι ο σεριφης ο οποίος διέπραττε ευρέως κατάχρηση εξουσίας, οικειοποιούμενος εκτάσεις γης, κυνηγώντας αδίκως τους φτωχούς και θέτοντας υπέρογκη φορολογία στους υπηκόους του. Σε κάποιες ιστορίες, αντίπαλος είναι ο Πρίγκηπας Ιωάννης, σφετεριστής του θρόνου που δικαιωματικά κατείχε ο αδερφός του, Ριχαρδος ο Λεοντοκαρδος. Σε κάποιες εκδοχές του μύθου, ο Ρομπέν τωνΔασών λέγεται πως ήταν ευγενής, ο κόμης Ρόμπιν του Λοξλει, τη γη του οποίου καταχράστηκαν άπληστοι άνθρωποι της εκκλησίας. Κάποιες φορές εμφανίζεται να έχει πολεμήσει στην Τρίτη σταυροφορια και, γυρνώντας στην Αγγλια, να βλέπει τα εδάφη του καταπατημένα από το μοχθηρό Σερίφη. Σε κάποιες ιστορίες είναι ο υπαρασπιστής του λαού, που πολεμάει εναντίον διεφθαρμένων αξιωματούχων και του τυραννικού καθεστώτος που τους προστατεύει, ενώ άλλες φορές είναι ένας αλαζόνας και ξεροκέφαλος επαναστάτης, που απολαμβάνει κάθε μάχη να γίνεται λουτρό αίματος, κατασφάζοντας τους αντιπάλους του με απίστευτη σκληρότητα. Πράγματι, οι ιστορίες με ήρωα το Ρομπέν των Δασών διαφέρουν ανά περίοδο, καθώς ο ίδιος ο Ρομπέν αλλάζει χαρακτήρα και βιώματα, ανάλογα με τις αξίες και τα ιδανικά που του αποδίδονται κάθε φορά. Κάτι τέτοιο καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την αναζήτηση κάποιου "αρχικού" κι αληθινού Ρομπέν των Δασών, καθώς ακόμα κι αν υπήρξε σαν ιστορικό πρόσωπο, τα πραγματικά γεγονότα της ζωής του θα αντιστοιχίζονταν με το ελάχιστο του πλούσιου μύθου που περιβάλλει το πρόσωπό του.

Από το 1261 και μετά, το όνομα Robin hood ή Robe hod εμφανίζεται σε αρκετές δίκες στην Αγγλια κι αποδίδεται σε κάποιον φυγά ή παράνομο, κάτι που δηλώνει πως η φυσιογνωμία του Ρομπέν των Δασών ήταν ήδη γνωστή μέχρι τη δεκαετία του 1260 σαν εγκληματικό πρότυπο. Η χρήση αυτή του ονόματος συνεχίζεται καθ' όλη τη διάρκεια της μεσαιωνικης περιόδου, ενώ ακόμη και το 1605 το όνομα χρησιμοποιείται σαν συνώνυμο της εξέγερσης και της προδοσίας.

Το παλαιότερο διασωθέν κείμενο για το Ρομπέν των Δασών γράφτηκε γύρω στο 1450 κι έχει τιτλο ο ρομπεν των δασων και οι μονομαχοι. Ενδιαφέρον έχει η σύγκριση του χαρακτήρα του Ρομπέν των Δασών ανάμεσα στα πρώτα κείμενα και στις μεταγενέστερες ενσαρκώσεις του. Ενώ στις πιο σύγχρονες ιστορίες, ο Ρομπέν των Δασών είναι γενναιόδωρος κι αναζητά τη δικαιοσύνη, στις μεσαιωνικές πηγές ο Ρομπέν παρουσιάζεται σαν ένας εκδικητικός και ιδιοτελής χαρακτήρας, που τιμωρεί ανελέητα τους εχθρούς του, ενώ δεν αναφέρεται ότι μοιράζει χρήματα στους φτωχούς ή ότι πολεμά εκ μέρους άλλων.

Η Βικτωριανή εποχή παρήγαγε τις δικές της ιστορίες για το Ρομπέν των Δασών. Οι παραδοσιακές ιστορίες συχνά διασκευάζονταν για παιδιά, όπως το βιβλίο του Howard Pyle Merry Adventures of Robin Hood. Οι εκδοχές αυτές του θρύλου καθιερώνουν τον Ρομπέν των Δασών σαν φιλάνθρωπο, που έκλεβε από τους πλούσιους κι έδινε χρήματα στους φτωχούς, διατηρούν ωστόσο τον τοπικό χαρακτήρα τους. Ο Ρομπέν αντιτίθεται στον Πρίγκιπα Ιωάννη και συγκεντρώνει λύτρα για την απελευθέρωση του Ριχαρδου μόνο στις εκδοχές του μύθου που εμφανίστηκαν κατά το 19ο και 20ό αιώνα.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΜΩΣ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ;

 Ο Μπομ Γουάιτ, επικεφαλής της World Wide Robin Hood Society, δηλώνει στη βρετανική εφημερίδα ότι ο μύθος του Ρομπέν είναι περισσότερο ένα μείγμα διάφορων ιστοριών. Ο μύθος αυτός χτίστηκε από τους τροβαδούρους και βασίστηκε σε ένα πνεύμα του δάσους που ντυνόταν με φύλλα δέντρων και γιόρταζε τον ερχομό της άνοιξης. Ο Rob of the Hood ή Robin the Hood ήταν ένας σημαντικός χαρακτήρας των θεατρικών παραστάσεων της εποχής του Μεσαίωνα. Κάποια στιγμή, παρουσιάστηκε από τους υμνωδούς του ως υπερασπιστής των φτωχών, ένα στοιχείο το οποίο απουσίαζε από τις πρώτες μπαλάντες του 15ου αιώνα. Η προσθήκη αυτή ενίσχυσε αποφασιστικά τον μύθο του.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ρομπέν ήταν ένα πρόσωπο εντελώς φανταστικό. Όπως επισημαίνει ο Ρομπ Λούτον, καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, στον ύστερο Μεσαίωνα υπάρχουν λογοτεχνικές και ιστορικές αναφορές σε μια πιθανή ιστορική φιγούρα, ενώ στα κρατικά αρχεία αναφέρεται το όνομα ενός παράνομου που λεγόταν Robin Hod. Όμως, έως το 1260, τα ονόματα Hod και Robhod χρησιμοποιούνταν ως παρατσούκλια για τους παράνομους. Ο Βρετανός καθηγητής δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι για όλους αυτούς τους Hods υπήρξε ένα αρχέτυπο που έζησε στο δάσος του Σέργουντ.

Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Αντι Γκόουντ, το μεσαιωνικό Σέργουντ  δεν ήταν ακριβώς δάσος. Ηταν μια κοινότητα της εργατικής τάξης, οι κάτοικοι της οποίας ήταν υποχρεωμένοι να υπακούουν στον λεγόμενο «δασικό νόμο», ένα δρακόντειο νόμο που είχε εισαγάγει ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής για να προστατεύει τις περιοχές όπου κυνηγούσε. Όπως ήταν φυσικό, οι φτωχοί κάτοικοι της κοινότητας μισούσαν τον νόμο και πιθανότατα ηρωοποιούσαν όσους τον παρέβαιναν. Κάπως έτσι, οι παράνομοι γίνονταν ήρωες και οι κοινοί εγκληματίες συγχέονταν με τους αγωνιστές της ελευθερίας.

O Στίβεν Νάιτ, καθηγητής Αγγλικής Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ και ένας από τους πλέον εξειδικευμένους επιστήμονες στο θέμα της λογοτεχνικής εξέλιξης του Ρομπέν, καταθέτει μια εντελώς διαφορετική άποψη. Ο Νάιτ χαρακτηρίζει το ερώτημα για το εάν υπήρξε ο Ρομπέν «πρόστυχο εμπειρισμό». Όπως υπογραμμίζει, ο «πραγματικός» Ρομπέν των Δασών, όπως και ο «πραγματικός» Βασιλιάς Αρθούρος, είναι μια αντίληψη για την πραγματικότητα που χαρακτηρίζει τον 20ό αιώνα.

«Ποιος ενδιαφέρεται εάν υπήρξε ο "πραγματικός" Ρομπέν των Δασών; Υπάρχει ένας πραγματικός μύθος ο οποίος ζει και αναπνέει. Κι αυτό αρκεί», δηλώνει. Μαζί του θα συμφωνούσε μάλλον και ο Ρίντλεϊ Σκοτ ο οποίος σκηνοθέτησε και την τελευταία και μάλλον κακή μεταφορά του Ρομπέν των Δασών για την μεγάλη οθόνη το 2010.

Και να μη ξεχασω για το τέλος... η δικια μου αγαπημένη έκδοση είναι αυτή του disney με την αλεπού στο ρόλο του Ρομπέν.

Tromero Teoulini