Βασισμένο στη νουβέλα του Άντι Γουέιρ με το ίδιο όνομα, ο Ρίντλει Σκοτ επιστρέφει μια ακόμα φορά στην επιστημονική φαντασία στην καρέκλα του σκηνοθέτη υπογράφοντας μία τυπική χολιγουντιανή rescue mission ταινία.
Εντυπωσιακά εφέ που άλλοτε σε μαγεύουν και σε ταξιδεύουν και άλλοτε θυμίζουν γραφικά τύπου playstation, υπό την σκιά ενός μάλλον όχι και τόσο ορεξάτου Ματ Ντέιμον. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως απο την αρχή.
Το έτος 2035 το πλήρωμα του διαστημοπλοίου Άρης 3, βρίσκεται σε επανδρωμένη αποστολή στην επιφάνεια του Άρη. Κατά την διάρκεια μιάς αναγνωριστικής εξόδου, μια θύελλα σκόνης τους αναγκάζει να εγκαταλείψουν την αποστολή. Μέσα στον πανικό ένας απο τους αστροναύτες (Ματ Ντέιμον) μένει πίσω. Το υπόλοιπο πλήρωμα ειναι καθοδόν για την Γη πιστεύοντας οτι αυτός που αφήσανε πίσω είναι νέκρος.
Στη συνέχεια πίσω στη Γη, στη NASA ανακαλύπτουν oτι είναι ζωντανός και σχεδιάζουν την διάσωση του.
Ο Ρίντλει Σκοτ έχει αποδέιξει στο παρελθόν οτι γνωρίζει πολύ καλά το δυστοπικό μέλλον. Σκηνοθέτης του Alien και του Blade Runner έχει υπάρξει ένας απο τους πρωτοπόρους στην σύγχρονη επιστημονική φαντασία επί της οθόνης. Το σενάριο είναι του Ντρού Γκοντάρ, σεναριογράφο του World War Z και σκηνοθέτη του Cabin in the Woods. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουμε τον Ματ Ντέιμον, τον οποίο βλέπουμε για δεύτερη φόρα μέσα σε έναν χρόνο να υποδύεται τον αστροναύτη μετά το Interstellar ενώ ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών πλαισιώνει την ταινία μέσα απο δεύτερους ρόλους όπως η Τζέσσικα Τσάστειν, ο Τζεφ Ντάνιελς, ο Σον Μπιν κ.α.
Η σκηνοθεσία παραμένει τυπική μια ακόμη φορά για το Ρίντλέι Σκοτ προσπαθώντας μάταια να αποδώσει την δικιά του "Οδύσσεια του Διαστήματος". Η φουτουριστική μουσική του Χάρι Γουίλιαμς αν και σε ανατριχιάζει κάτα διαστήματα σε συνδιασμό με τα αχανή και έρημα τοπία του Άρη χάνεται γρήγορα μέσα στην αδιάφορη ερμηνεία του Ματ Ντέιμον ο οποίος μάλλον δε θα είχε τι να κάνει εκείνο το απογεύμα και αποφάσισε να κάνει τον ηθοποιό. Το κλειστοφοβικό αίσθημα της απολύτης απομόνωσης, κατάθλιψης και μοναξιάς όπως είναι σε ταινίες αντίστοιχου περιεχομένου όπως το Gravity του Αλφόνσο Κουαρόν ή το Solaris του Tαρκόφσκι δεν υπάρχει ούτε για ένα δευτερόλεπτο σε ολόκληρη την ταινία. Αντ' αυτού έχουμε ενα Ματ Ντέιμον ο οποιος καλλιεργεί πατάτες σε αρειανό χώμα ακούγωντας όλη μέρα κλασσικές ντίσκο επιτυχίες σε βινύλιο, απο το I Will Survive της Gloria Gaynor και το Hot Stuff της Donna Summer μεχρι το Waterloo των Abba. Επίσης το Starman του David Bowie ακούγεται λίγο πριν τους τίτλους τέλους.
Για το τέλος, το αν το The Μartian είναι το Gravity του 2015, μάλλον θα έλεγα πως όχι. Η αν και δυνατή κινηματογράφηση σε συνδιασμό με την φιλοδοξία του Ρίντλει Σκοτ να ξανακάνει την επιστημονική φαντασία συνόνυμη του ονόματος του απέχει μαλλον πολύ απο την πραγματικότητα και περιφέρεται στην σφαίρα των ταινίων που με τόσο αγάπη κάνει, την σφαίρα της φαντασίας. Δυστύχως δεν μπορεί να αποφύγει τα χολιγουντιανά κλισέ και καταλήγεις να βλέπεις μια ταινία που από την αρχή έχεις καταλάβει πως θα τελειώσει. Μιά ταινία ξεπερασμένη για την εποχή, μια ταινία που θα ταίριαζε στην δεκαετία του '90 και που δε θα χρειαζόταν να καεί στην σκια του Interstellar. Παρ' όλα αυτα παραμένει ενα ευχάριστο δίωρο με κριτικούς, κοινό και ΙΜDB να το αποθεώνουν.
Τα συμπεράσματα δικά σας!
Tromero Teoulini